De zorgplicht voor het archeologisch erfgoed is via de Wet op de Archeologische Monumentenzorg (Wamz) in 2008 opgenomen in meerdere wetten, hierbij de belangrijkste:
Een deel van de Monumentenwet (en de wijzigingen hierop in de Wamz) is per 1 juli 2016 opgegaan in de Erfgoedwet. Het overige deel zal ter zijner tijd opgaan in de Omgevingswet. Grofweg is de certificering en aanwijzing van archeologische rijksmonumenten ondergebracht in de Erfgoedwet. De inbedding van archeologie in de fysieke leefomgeving in de Omgevingswet. Er is een Overgangsrecht in de Erfgoedwet opgenomen die de onderdelen in de Monumentenwet en de Wamz waarborgt tot de Omgevingswet in werking treedt.
De wijzigingen van de Wamz waren noodzakelijk om te kunnen voldoen aan het verdrag van Malta uit 1992.
Het verdrag van Malta (Valletta)
Het verdrag van Malta is in 1992 ondertekend door veel Europese landen waaronder Nederland en pas veel later geratificeerd. Het verdrag staat aan de wieg van de wijze waarop in Nederland nu omgegaan wordt met archeologie. Onderstaande beginselen zijn vertaald middels het verstoorder betaald principe in landelijk en lokaal beleid, wet- en regelgeving.
De basisbeginselen van het verdrag zijn: